Nazwa forum

Bogowie niech wpływają na świat, ale w ograniczonym stopniu, taki bóg ma dużo lepsze rzeczy do roboty niż walenie piorunami w każdego wyznawcę który mu bluźni. Na świat najczęściej wpływają poprzez kapłanów - udzielają im mocy, czasem przesyłają jakieś znaki w postaci snów. Lecz głównie są biernymi obserwatorami, nie walczą o wyznawców, są jakby ponad to.  Walczą raczej kapłani, wyznawcy. Bogów może być mniej ale, na pewno więcej niż 4 , bo kilka ras ma różne kultury więc muszą mieć różnych bogów. (elfy inne, krasnoludy inne, ludzie inne) 

Co do KP to wiara jest lub może być istotna dla MG, a KP jest dla Mistrzów Gry.

Ja mogę zacząć bogów opisywać, tylko wymyślcie mi nazwy, chyba ze ktoś chce opisywać ktoregoś?

Axiu Naturę? Jako panteon i wiarę ktora traci na popularności...

Ostatnio edytowany przez Trebron (2012-03-06 15:04:43)

Oczywiście, głównie działają poprzez kapłanów, ale jak raz po raz gdzieś któryś łapką MG jakimś pierunem strzeli, to też ciekawa sprawa

Piorun strzeli? hmm no ale co takiego musiałby zrobić BG by zainteresowała się jakimś zwykłym śmiertelnikiem? Chodzi mi o to by Bogowie nie interweniowali za często, tylko w NAPRAWDE ważnych sprawach czyli w sprawach ważnych dla całej Krainy...

Tu akurat zgadzam się z Trebronem. Powinni ingerować, ale rzadko.

Spokojnie, ich aktywność będzie z pewnością zdecydowanie większa niż w realu

Nazwa: Bogini I – patronka Avali, wojowniczka

Opis: Bogini I jest legendarną wojowniczką, która zjednoczyła ludzi w walce przeciwko Zielonoskórym. Mówi się, że jej ojcem był człowiek, zaś matka boginią. Ona sama nim wstąpiła w szeregi bogów była śmiertelniczką. Przedstawiana jest jako długowłosa, wysoka kobieta, o ostrych rysach twarzy i karcącym spojrzeniu. Jak przystało na wojowniczkę ubrana jest w zbroje, zaś w ręku dzierży miecz. Bogini I niemal zawsze ma tarczę. W Cesarstwe Serime jest patronką wojowników którzy przekładają taktykę nad siłę fizyczną. W Avali cieszy się znacznie większą popularnością. Bogini I jest bowiem patronką i opiekunką całego kraju. Chroni ona Avalię od wszelkich zagrożeń.

Symbol: Okrągła tarcza w którą wpisane są dwa proste miecze

Zasięg kultu: Największą popularnością cieszy się w Avali. W każdym mieście stoi świątynia poświęcona Bogini I, a we wsiach i przy głównych szlakach są kapliczki. Niektórzy możni mają prywatne kapliczki we własnych domach. W innych rejonach Kontynentu wyznają ją głównie wojownicy.

Świątynie: Świątynie Bogini I są budowane na planie koła, mają przypominać baszty obronne. W mniejszych miastach mogą faktycznie w razie zagrożenia spełniać funkcję obronne. Wewnątrz świątynie bardzo się od siebie różnią. Wszystko zależy od zamożności fundatora świątyni oraz od regionu. Zdarzają się surowe w wystroju, oświetlone pochodniami, gdzie wierni mogą się modlić w jednej sali. Są tez świątynie bogato zdobione, platyną, złotem, srebrem i miedzią. Na ścianach rozwieszona jest ceremonialna broń, oraz malowidła lub arrasy przedstawiające różnego rodzaju bitwy.
W głównej sali, gdzie odprawiane są nabożeństwa znajduje się pomnik siedzącej na tronie Bogini I. U jej stóp często powtarza się motyw czaszek należących do Zielonoskórych. Bogini zwykle na kolancha ma miecz, obok tronu lub bezpośrednio na nim znajduje się tarcza, symbol kultu. W bogatszych świątyniach posąg będzie wykonany ze złota. Zaś w wiejskich kapliczkach z miedzi lub nawet z drewna.

Przyjaciele i wrogowie: Wyznawcy Bogini I przyjaźnie odnoszą się do wyznawców „boga handlu”. Oba kulty stawiają bowiem na współpracę. Czasami dochodzi do spięć z wyznawcami Boga wojowników. Wyznawcy tego boga zarzucają wojownikom Bogini I brak odwagi. Z kolei sami oskarżani są o brak finezji i pomyślunku na polu bitwy. Rzadko jednak dochodzi do otwartego konfliktu z tego powodu. Wyznawcy Bogini I otwarcie nie tolerują wyznawców Boga mądrości i odwrotnie. Wyznawcy Boga mądrości uważają Boginię I za człowieka, zaś jej wyznawców nazywają heretykami.

Dni świąt: Po za Avalią Bogini I nie ma przypisanych konkretnych dni świąt. Czci się ją przed bitwą i po niej. W Avali dni świąt Bogini I wypadają w święta państwowe.

Przykazania: Każdy wyznawca Bogini I ma obowiązek zbrojnego bronienia swego państwa przed najeźdźcami. Dotyczy to szczególnie mężczyzn, którzy powinni odbyć służbę wojskową. Najwiekszym wrogiem wyznawców tego kultu są Zielonoskórzy. Każdy wyznawca ma obowiązek tępić wszystkich, nawet tych z najmniejsza domieszką orczej krwi. Kult ma specjalny zakon, który zajmuje się wynajdywaniem ludzi którzy zostali skażeni przez krew Zielonoskórych.




Nazwa: bóg wiedzy i mądrości

Opis: Według wierzeń Bóg mądrości jest patronem władców oraz wszystkich uczonych w piśmie. Często wyznawcy modlą się do niego kiedy muszą podjąć jakąś ważną dla siebie decyzję, lub kiedy nie mogą znaleźć rozwiązania jakiegoś problemu. Zdarza się też, że kapłani proszeni są o pomoc i radę, lecz mogą sobie na to pozwolić tylko bogaci wierni, gdyż zwykle klerycy żądają znacznych ofiar. Bóg mądrości nie dziali się łatwo swoją wiedzą, uważa że tylko nieliczni powinni potrafić czytać i pisać, a wiedza nie jest dla każdego. Bóg mądrości przewodniczy innym bogom lecz nie rozkazuje im, a jedynie służy radą. Bóg wiedzy jest przedstawiany jako starszy mężczyzna o łagodnych rysach twarzy i siwej brodzie. Zwykle odziany jest w długą czerwoną lub też purpurową szatę. Niemal zawsze w rękę trzyma księgę. Bóg mądrości jest wrogiem wszelkiej maści zabobonów oraz magii.

Symbol: Symbolem Boga mądrości jest otwarta księga, na tle wschodzącego słońca. Kapłani noszą długie, luźne szaty (togi?). Ich kolor zależy od stopnia w hierarchii jak zajmują. Zwykli kapłani ubierają się w czerwone, Starsi Kapłani w purpurowe, zaś Najwyższy Kapłan w białe.

Zasięg kultu: Czczony jest na całym kontynencie. Czczą go głównie uczeni. Kult ten jest jednak bardziej popularny w miastach, gdzie wykształconych ludzi jest znacznie więcej. W Państwie Kościelnym jest dominującą religią. Rządzący krajem Najwyższy Kapłan jest sługą właśnie Boga Mądrości. Z oczywistych przyczyn kult ten jest nieco ograniczony w Avali, gdzie dominuje Bogini I

Świątynie: Świątynie boga mądrości są zazwyczaj bardzo duże. Zwykle buduje się je zgodnie z najnowszym trendem w architekturze. Zawsze są jednak budowane z wielkim rozmachem, tak by były najokazalszymi budowlami w mieście. Wewnątrz świątyń zawsze panuje cisza, która ma pomagać w skupieniu. Mrok rozświetlany jest niezliczoną ilością świec. W środku panuje przepych, w niektórych świątyniach mimo ich ogromnych rozmiarów na podłodze leża dywany. Ściany i sufity są ozdobione freskami lub płaskorzeźbami. Ołtarz przedstawia samego boga. Nieodzownym elementem jest podwyższenie z pulpitem z którego naucza kapłan podczas nabożeństw. W każdej świątyni znajduje się biblioteka. Korzystać z niej mogą tylko kapłani oraz po uiszczeniu ofiary wierni pod warunkiem że potrafią czytać. Między świątyniami rozwinięty jest system przesyłania wiadomości. W Państwie Kościelnym odbywa się to za pomocą flag i ognisk znajdujących się na wieżach wybudowanych między świątyniami, zaś w innych krajach polegają na gońcach. Pozwala to utrzymać ścisły kontakt i przesyłać najnowsze wieści.

Przyjaciele i wrogowie: Kapłani boga mądrości nie tolerują czarodziei, uważając ich za zło. Zawzięcie ściągają wszelkiej maści szamanów, guślarzy, czarnoksiężników, nekromantów czy demonologów. Pozostałych także nie darzą sympatią. W Państwie Kościelnym powstał nawet zakon, który ma ścigać złych czarodziejów. Zdarza się jednak, że na stosie spłonie jakiś niewinny uzdrowiciel. Członkowie zakonu nie ograniczają się do działania na terytorium Państwa Kościelnego, działając także po za jego granicami, mniej lub bardziej jawnie. Wyznawcy Boga mądrości nie darzą się sympatią z wyznawcami Bogini I. Wzajemnie oskarżają się o herezje.

Dni świąt: Bóg mądrości nie ma ściśle ustalonych dni świąt. Zwykle wyznawcy modlą się do niego kiedy musza dokonać jakiegoś trudnego wyboru, gdy proszą o radę. W Państwie Kościelnym czczony jest podczas świąt państwowych.

Przykazania: Wszyscy wierni są zobowiązani do dzielenia się swą wiedzą z świątyniami i kapłanami. Klerycy boga jednak nie musza dzielić się z każdym posiadaną wiedzą, najpierw musza uznać, że jest on godzien. Każdy wyznawca jest zobowiązany do ścigania złych czarodziejów i do niszczenia plugawych ksiąg. Aby zostać kapłanem trzeba przejść ośmioletni nowicjat, który związany jest z ukończeniem uniwersytetu. Kapłani (mogą nimi zostać tylko mężczyźni?) nie mogą się żenić.




Nazwa: bóg złodziei i szczęścia

Opis: Bóg złodziei cieszy się sporą popularnością wśród wszystkich ludzi. Bardzo często obwinia się go o niepowodzenie czy o złe zdarzenia które nas spotykają. Uważany jest za bardzo zmiennego boga, łatwo zyskać jego łaskę, lecz równie łatwo ją stracić. Bóg złodziei ma tak specyficzne poczucie humoru, ze często odwraca się od swych wyznawców w najmniej spodziewanym momencie tylko po to by zasiać nieco chaosu. Bóg złodziei przeciwstawia się wszelkim normą i porządkowi, zaś jego wyznawcy bardzo często wchodzą w otwarty konflikt z lokalnymi władzami. Lecz także walczą z nieprawidłowościami, nadmierną biurokracją i centralizacją władzy, stając po stronie biednych. Przez swoje anarchistyczne nastawienie został zakazany w Tyrani. Jedynym przestępstwem jakiego bóg złodziei nie pochwala jest morderstwo, jego wyznawcy uważają ,że przynosi to złą sławę i zbytnie zainteresowanie stróżów prawa. Bóg złodziei przedstawiany jest jako młody mężczyzna o długich lekko pofalowanych włosach, na jego twarzy zawsze błąka się drwiący uśmieszek.

Symbol: Symbolem Boga złodziei jest liczba „7”, często wpisana w coś czy nawet ukryta. Żaden wyznawca tego boga, nie nosi otwarcie jego symbolu, gdyż ściągało by to nieszczęście. Kapłani zaś nie noszą specjalnych szat, starają się nie wyróżniać z tłumu.

Zasięg kultu: Bóg złodziei czczony jest głównie w miastach, przez wszelkiej maści złodziei i oszustów. Dość popularny jest też wśród najbiedniejszych mieszkańców miast i miasteczek, którzy tylko w nim upatrują swojej szansy na odmianę swego losu.

Świątynie: Świątynie Boga złodziei zazwyczaj mieszczą się w najbiedniejszych dzielnicach miasta i są ukryte, zdarza się że z zewnątrz wyglądają jak opuszczone budynki, lub aby wejść do niech trzeba przejść kanałami. Jednak o ich istnieniu wie każdy. Wewnątrz świątynie bardzo różnią się od siebie. Centralnym miejscem jest zwykle skrzynka na datki. To tutaj wyznawcy składają ofiary, które później są przeznaczane na pomoc najuboższym oraz potrzebującym, a także na ewentualne łapówki czy grzywny. W świątyni są ukryte symbole „7”, lecz nie ma w niej zdobień czy przepychu. Często w świątyni lub w okolicach można nawiązać kontakt z półświatkiem przestępczym, kupić coś od pasera czy zatrudnić rajfura.

Przyjaciele i wrogowie: Wyznawcy Boga złodziei przyjaźnie odnoszą się do boga miłosierdzia. Łączy ich chęć pomagania najbiedniejszym i potrzebującym. Zwykle jednak nie pochwalają metod działania drugiej strony. Wyznawcy Boga złodziei zarzucają swoim przyjaciołom zbyt dużą naiwność, sami zaś są oskarżani o łamanie prawa i o dbanie przede wszystkim o siebie. Wyznawcy boga złodziei często są oskarżani, często jest to podstawne oskarżenia, przez wyznawców boga handlu, którzy to brzydzą się oszustwem i kradzieżą, zaś uznają tylko uczciwą pracę. Dlatego często stają się ofiarami różnego rodzaju przestępstw. Wyznawcy boga złodziei nie darzą tez sympatią wszelkiej maści morderców i zabójców. Chcąc przez to zdecydowanie się od niech odciąć by nie być z nimi kojarzeni.

Dni świąt: brak, każdy dzień jest dobry na kradzieże

Przykazania: Wyznawcy Boga złodziei nie mogą pod żadnym pozorem donosić władzą. Jest to najgorszy z grzechów. Nie mogą także zabijać (ludzi?), wyjątek stanowi obrona własna. Są też zobowiązani do płacenia podatku na rzecz najbliższej świątyni boga złodziei od każdej działalności przestępczej. Zwykle jest to 10% zysków. Dzięki temu mogą liczyć na pomoc innych wiernych oraz kapłanów w razie kłopotów. Mają także obowiązek pomagać innym wiernym jeśli tamci znajdą się w kłopotach.




Nazwa: Bóg miłosierdzia

Opis: Do boga miłosierdzia ludzie najczęściej zwracają się z modlitwami kiedy są nieszczęśliwi lub kiedy cierpią lub też kiedy modlitwy do innych bogów zawiodły. Wtedy mogą liczyć, że bóg miłosierdzia spojrzy na nich łaskawie i odmieni ich los. Zwykle jako patrona wybierają go sobie najubożsi, lub w jakiś sposób pokrzywdzeni. Jest on też patronem nielicznych medyków, którzy postanowili nieść pomoc potrzebującym niezależnie od ciężkości sakiewki. Bóg Miłosierdzia przedstawiany jest jako pielgrzym. Chudy, bosy mężczyzna ubrany we włosienice podpierający się kosturem.

Symbol: (jakieś propozycje? Chleb? Szaty kapłanów białe?)

Zasięg kultu: Bóg miłosierdzia czczony jest na całym kontynencie. Swoje świątynie ma niemal w każdym mieście, gdyż wszędzie są potrzebujący jego łask. Często także we wsiach stoją jego kapliczki, którymi opiekuje się nowicjusz.

Świątynie: Świątynie boga miłosierdzia zazwyczaj składają się z kilku budynków, gdyż kapłani prowadza tam wiele społecznych inicjatyw, takich jak szpitale, hospicja, sierocińce, noclegownie, jadłodajnie. Wszystko to by pomagać najuboższym. We wnętrz świątynie są bardzo skromne. Często gołe, surowe ściany. W głównej sali stoi ołtarz, najczęściej drewniany, przedstawiający boga miłosierdzia jak rozdaje jedzenie głodnym lub uzdrawia chorych. Kapliczki boga miłosierdzia są zazwyczaj mniejszymi odpowiednikami świątyń, w których działalność społeczne prowadzona jest na znacznie mniejsza skalę.
Przyjaciele i wrogowie: Z uwagi na chęć niesienia pomocy biednym wyznawcy boga miłosierdzia darzą sympatią wyznawców boga złodziei, choć nie pochwalają ich sposobu zdobywania funduszy. W pewnej zażyłości żyją z wyznawcami boga handlu, gdyż kapłani głównie od nich zbierają datki na świątynie boga miłosierdzia. Do nieporozumień zaś najczęściej dochodzi z wyznawcami Bogini I i boga wojowników. Bóg miłosierdzia sprzeciwia się przemocy, która jest nieodłącznym elementem walki, gloryfikowanej przez te bóstwa.

Dni świąt: Raz w miesiącu, kapłani wtedy podczas nabożeństw zbierają datki.

Przykazania: Wyznawcy boga miłosierdzia wyrzekają się przemocy. Jednym z najcięższych grzechów jest zabójstwo innej istoty myślącej, nawet jeśli był to nieszczęśliwy wypadek, czy w samoobronie. Wyznawcy ślubują także dzielić się wszystkim co mają z biedniejszymi od siebie i potrzebującymi, co sprawia że zwykle żyją w ubóstwie. Kapłani i kapłanki są zobowiązani do złożenia ślubów czystości.





Nazwa: Bogini śmierci i snów

Opis: Bogini śmierci przeprowadza dusze zmarłych na Drugą Stronę. Nie ocenia postępków człowieka, których dopuścił się będąc na Tej Stronie. Jej zadaniem jest tylko przeprowadzenie jego ducha, nie ma wpływu na to co będzie się działo z nim po Drugiej Stronie. Jako, że Kraina Snów jest niejako „po drodze” podczas wędrówki na Drugą Stronę, bogini śmierci odpowiedzialna jest także za sny poprzez które zwraca się do ludzi zsyłając w ten sposób znaki i omeny. Bogini śmierci przedstawiana jest jako wysoka kobieta, odziana w długi, obszerny, czarny płaszcz. Jej twarz zwykle schowana jest w cieniu kaptura, widać tylko wąskie usta i szpiczasty podbródek. Bogini zwykle w dłoni trzyma klepsydrę.

Symbol: Symbolem bogini śmierci jest klepsydra, która zazwyczaj wykonana jest ze srebra, zaś zamiast piasku w środku jest złoty pył. Ma to symbolizować upływający czas, oraz podkreślać wartość każdego momentu życia.

Zasięg kultu: Bogini śmierci czczona jest na całym kontynencie. Wszędzie bowiem potrzebne są jej usługi. Lecz niewiele osób wybiera sobie ją za patronkę. Wszyscy się bowiem obawiają, że zbyt gorące modlitwy w swojej intencji mogą spowodować że bogini zabierze ich na Drugą Stronę. Za patronkę wybierają ją wiec zwykle osoby pogodzone ze śmiercią, które nie czują na myśl o niej lęku.

Świątynie: Świątynie bogini śmierci znajdują się zawsze blisko nekropoli i cmentarzysk. Zbudowane są na planie krzyża równoramiennego, lecz styl architektoniczny zależy od regionu. Kapliczki bogini występują na niewielkich cmentarzach, gdzie nie ma świątyń i z wyglądu przypominają małe świątynie. Świątynie oraz kapliczki są bardzo surowe, oraz puste. We wnętrz czasem nie ma nawet pomnika bogini a jedynie symbol kultu – klepsydra. Najczęściej jest to jedno pomieszczenie w którym odprawia się nabożeństwa podczas pogrzebów. Kapłani mieszkają w osobnych budynkach.

Przyjaciele i wrogowie: Bogini śmierci do wszystkich odnosi się jednakowo, każdy bowiem kiedyś będzie potrzebował jej w drodze na Drugą Stronę.
Wyznawcy bogini pozostają tylko w otwartym konflikcie z nekromantami, którzy wzywając zmarłych do życia łamią prawa świata.

Dni świąt: Nabożeństwa do bogini śmierci odprawia się przy okazji pogrzebów. Ewentualnie podczas kolejnych rocznic śmierci.

Przykazania: Według bogini śmierci każdy zasługuje na godny pochówek. Dlatego wszyscy wyznawcy są zobowiązani do grzebania zmarłych. Ciężkim grzechem jest profanacja grobów. Jako, że bogini pozostaje w otwartym konflikcie z nekromantami, wszyscy wyznawcy mają obowiązek walki z nekromancją. Kapłanki, gdyż służyć bogini śmierci mogą tylko kobiety, nie mogą wychodzić za mąż.



Nazwa: Bóg mórz (rzek) pogody (zimy)

Opis: Bóg mórz jest czasem nazywany „Bogiem Gniewu”. Znany jest bowiem ze swojego wybuchowego temperamentu. Zwykło się mówić że kogoś opętał Bóg mórz gdy ten wpadł w niepohamowany gniew. Bóg mórz dlatego budzi swoisty lęk w swoich wyznawcach, którzy zawsze starają się postępować tak by nie rozgniewać swego patrona. Nawet dumni i pełni pychy ludzie z Uriahtevanten modląc się do Boga mórz zachowują służalczą pozę. Bóg mórz jest czczony głównie przez marynarzy i ludzi związanych z wodą. Uważa się bowiem, że wszystkie morza, rzeki czy nawet jeziora mają swój początek we wspólnym miejscu, gdzie to swoje Królestwo ma właśnie Bóg mórz. Jako że na warunki panujące na morzu ma znaczy wpływ pogoda, bóg ten odpowiedzialny jest także za nią. Ludzie z Uriahtevanten uważają, że jego umiłowaną porą roku jest zima. Na północy Kontynentu jest ona zawsze bardzo ostra i długa. Bóg mórz jest przedstawiany jako ogromny barbarzyński wojownik uzbrojony w dwuręczny miecz. Często stoi on na dziobie okrętu wojennego, który płynie podczas sztormu.

Symbol: Pierwszym symbolem Boga mórz jest barbarzyński okręt wojenny. Drugim zaś korona z morskich fal. Szczególnie popularny jest ten pierwszy. Wielu żeglarzy ma wisior przedstawiający właśnie okręt, który ma chronić posiadacza przed utonięciem. Kapłani boga mórz nie noszą specjalnych szat. Podczas uroczystości ubierają pancerze które ozdobione są symbolami boga.

Zasięg kultu: Bóg mórz czczony jest na całym kontynencie. Najpopularniejszy jest jednak na północy. Jego głównymi wyznawcami są żeglarze, lecz czczą go także przewoźnicy rzeczni, wszelkiej maści rybacy. Raczej nie spotyka się wyznawców oddających mu części tylko jako patrona pogody.

Świątynie: Świątynie Boga mórz są budowane na podstawie trójkąta równoramiennego. Jego wierzchołek zawsze zwrócony jest na północ. Niemal każdy port posiada chociaż jedną. W dużych miastach leżących nad rzekami także często znajduje się choć niewielka świątynia. Wewnątrz ściany ozdabiane są płaskorzeźbami przedstawiającymi różnego rodzaju morskie podróże, ołtarz zaś niemal zawsze w kształcie dziobu statku z pomnikiem Boga mórz jest wykonany z masy perłowej, czasem złota, lecz zdarza się, ze z wyłowionych z morza muszli. W głównej sali nie ma ław dla wiernych, od których oczekuje się, że będę stać lub klęczeć.
Przyjaciele i wrogowie: przyjacielem bóg wojowników, bóg przyrody, wróg bóg pieśni i tańca

Dni świąt: Żeglarze modlą się do Boga mórz zawsze na początku oraz na końcu swej podróży. Często błagalne modły wznoszone są podczas sztormów, flauty, lub gdy okręt zgubi się na bezkresnych morzach. Na północy jednak najważniejszym świętem ku czci boga mórz jest Święto Nowej Drogi, które to obchodzi się w pierwszy dzień zimy.

Przykazania: Przykazania Boga mórz to bardziej sformalizowane przesądy marynarskie. Dlatego jego wyznawcy nie chcąc narazić się na jego gniew, nie mogą zabijać albatrosów, zaczynać podróży trzynastego dnia podróży, wypływając w morze powinni mieć przekute ucho, zaś na pokładzie okrętu wojennego nie powinno być kobiety. Oprócz tego żeglarze bezwarunkowo powinni słuchać swego kapitana, zaś kapitan dbać o dobro załogi.




Nazwa: Bóg handlu, kupców, rzemieślników

Opis: Bóg handlu jest patronem ciężkiej i uczciwej pracy. Osoby cieszące się jego łaską opływają w dostatki. Z tego powodu jest bardzo popularny na całym kontynencie, któż bowiem nie chciałby być bogaty? Bóg handlu zachęca wszystkich do pomnażania swojego majątku, dzięki uczciwej ciężkiej pracy. Czasem jednak słowo „uczciwa” nie najlepiej pasuje do sytuacji. Bóg handlu nie ma nic przeciwko monopolowi na rynku, ustalaniu cen czy też spekulacją, a nawet pokrętnym umową czy lichwie. Jeśli tylko obie strony zawierają umowę z własnej woli, pewne oszustwa są dozwolone, a nawet mile widziane. Wielu rzemieślników i kupców wybiera sobie tego boga za patrona aby dorobić się fortuny. Dlatego najpopularniejszy jest w miastach, lecz zdarza się że szlachcic przed sprzedażą swoich plonów modli się i składa datek dla boga handlu, by wybłagać korzystne ceny i móc zarobić. Kapłani boga handlu są wpływowymi osobistościami w miastach. Często stoją na czele gildii kupieckich czy rzemieślniczych, mając realną władzę. Bóg handlu przedstawiany jest jako stateczny mężczyzna w sile wieku, w bogatych mieszczańskich szatach.

Symbol: Pierwszym symbolem boga handlu jest liczydło, drugim to waga, na jeden z jej szal leży kilka złotych monet. Kapłani nie mają specjalnych szat, ubierają się dostojnie, zależnie od swojej pozycji, noszą jedynie broszę w kształcie wagi.
Zasięg kultu: Bóg handlu jest znany na całym Kontynencie, lecz najwięcej wyznawców ma w dużych miastach, wśród kupców i rzemieślników. Najbardziej popularny jest w Wolnych Miastach Państwach, na czele których stoi Rada Gildii Kupieckiej, złożona oczywiście z samych kapłanów boga handlu.

Świątynie: Świątynie boga handlu, są bardzo różnorodne architektonicznie, w zależności od rejonu. Często są one w tym samym budynku co miejscowa gildia kupiecka. Zawsze są bardzo okazałe, w środku jest pełno złoceń, zdarza się że także dach jest pokryty cennym kruszcem. W głównej sali, gdzie odbywają się comiesięczne modlitwy najbliżej ołtarza stoją fotele dal najbardziej zasłużonych miejscowych darczyńców na rzecz świątyni, dalej ławy dla pozostałych wiernych. Ołtarz przedstawia samego boga i jest to zazwyczaj najcenniejsza rzecz w świątyni. Posągi są wykonane ze złota, platyny i ozdabiane drogocennymi kamieniami.

Przyjaciele i wrogowie: Wyznawcy boga handlu utrzymują przyjazne stosunki z wyznawcami Boga miłosierdzia. Często wspomagają ten kult datkami, bez których działalność kapłanów boga miłosierdzia byłaby niemożliwa. Odwiecznym wrogiem Boga handlu jest bóg złodziei. Także wyznawcy tych dwóch patronów się ze sobą nie zgadzają. Mają bowiem zupełnie inne zasady etyczne. Wyznawcy boga handlu nie darzą również sympatią wyznawców boga wiedzy. Powodem jest rywalizacja o świecką władzę jaką mają kapłani.

Dni świąt: Największym świętem jest ostatni dzień roku w którym podsumowuje się miniony czas. Mniejsza święta wypadają na ostatni dzień każdego miesiąca to moment w którym należy zrobić bilans zysków i strat, a także pomodlić się składając ofiarę o lepszy przyszły miesiąc.

Przykazania: Najważniejszym przykazaniem jakie muszą przestrzegać wyznawcy boga handlu jest obowiązek płacenia comiesięcznej daniny na rzecz kultu. Drugim równie ważnym przykazaniem jest konieczność należenia do cechu czy gildii. Trzecim i ostatnim przykazaniem jest konieczność wspomagania potrzebujących. Zwykle każdy wyznawca jest zobowiązany do przekazania 1% swoich zysków dla ubogich.





Nazwa: Bóg wojowników

Opis: Bóg wojowników to jeden z najstarszych obecnie jeszcze czczonych bogów. Jego kult sięga czasów jeszcze przed powstaniem Zjednoczonych Ziem. Jest bardzo popularny na północy kontynentu, oczywiście wśród wszelkiej maści wojowników, choć jako patrona częściej go wybierają prości żołnierze niż oficerowie. Dla boga wojowników bardzo ważne jest męstwo, którego można dowieść w bitwie. Dla jego wyznawców najważniejszy jest honor, który przekładają nad własne życie. Śmierć w bitwie bowiem jest ogromnym zaszczytem. Jego wyznawcy są więc uznawani za nieulęknionych a wręcz za nieco szalonych, szczególności, że potrafią wpadać w szał stając się berserkerami. Bóg wojowników jest przedstawiany jako potężnie zbudowany wojownik, odziany w skóry, w hełmie na głowie i dzierżący miecz oraz topór o dwóch ostrzach.

Symbol: Symbolem boga wojowników jest miecz oraz topór o dwóch ostrzach, oraz czerwień. Kapłani noszą czerwone płaszcze, zakładane przeważnie na zbroje, jako symbole swego stanu.

Zasięg kultu: Bóg wojowników najbardziej jest popularny na północy kontynentu. Czczą go głównie barbarzyńcy. Jednak nie tylko. Jako patrona wybiera go sobie też wojownicy pochodzący z innych krain. Szczególnie tacy, którzy cenią męstwo w walce i przekładają uczciwą walkę jeden na jednego nad wymyślną taktykę. Świątynie boga wojowników, można spotkać jedynie w – Uriahtevanten oraz Tyranii. Lecz jego kapliczki rozsiane są po całym kontynencie.

Świątynie: Świątynie boga wojowników, przypominają koszary, albo też małe kasztele. Zwykle jest to kilka budynków. Oprócz budynku głównego, stajnie, kowal czy raczej zbrojmistrz, magazyny, niekiedy tawerna otoczone solidną palisadą, czasem nawet wałem drewniano ziemnym i/lub fosą. Świątynia boga wojowników jest bowiem zawsze ostatnim punktem obrony osady w której się znajduje. To tu chronią się dzieci, starcy i kobiety, którzy nie są zdolni do noszenia broni. W przypadku kiedy nie ma bezpośredniego zagrożenia na terenie świątynie kapłani ćwiczą młodych wojowników, którzy to do czasu swej pierwszej bitwy nie opuszczają terenu świątyni.

Przyjaciele i wrogowie: przyjaciele bóg mórz (rzek) i pogody (zimy)wrogowie bóg złodziei, bóg zabójców i morderców (nie walczą uczciwie)

Dni świąt: Bóg wojowników nie ma ustalonych dni świąt. Jego wyznawcy modlą się do niego przed i po bitwie.

Przykazania: Jako, że bóg wojowników nakazuje walczyć mężnie i z honorem, jego wyznawcy nie mogą używać broni palnej i kusz, która uważana jest za niegodną prawdziwego wojownika. Najważniejszym jednak przykazaniem jest konieczność bezwzględnego wykonywania rozkazów swego dowódcy, chyba, że rozkaz prowadziłby do złamania któregoś z innych przykazań. Wyznawcy boga wojowników nie mogą podda się wrogowi. Jeśli zaś zostaną schwytani muszą za wszelką cenę spróbować ucieczki. Dodatkowo kapłani boga wojowników, oraz co bardziej fanatyczni wyznawcy nie używają tarcz, gdyż uważają że jest to strata ręki w której można trzymać broń.




Nazwa: Bóg przyrody i zwierząt
Opis: Bóg przyrody jest zaliczany do głównych bogów od stosunkowo niedawna. Wcześniej ludzie na kontynencie wyznawali Naturę. Teraz jednak to Bóg przyrody jest znacznie popularniejszy, gdyż pamięć o kulcie Natury zanika. Bóg przyrody odpowiedzialny jest za wszystko co żyje, tak za rośliny jak i za zwierzęta. Z tego powodu ma wielu wyznawców. Chłopi modlą się do niego o urodzaj, zaś myśliwi o pomyślność podczas polowania. Wyznawcy boga przyrody pochodzą raczej z terenów wiejskich, w miastach bóstwo to nie jest zbyt popularne. Wyznawcy tego boga uważają, że modlitwa do boga przyrody w miejscach gdzie cywilizacja góruje nad naturą nie przyniesie skutku, a wręcz może ściągnąć nieszczęście. Bóg przyrody przedstawiany jest jako potężny mężczyzna, najczęściej nagi. Zwykle wokół niego można dostrzec potęgę przyrody. Stoi on więc obok potężnego drzewa, lub też na szczycie góry, czy zanurzony w rzece obok wodospadu. Rzadziej boga przyrody przedstawia się jako niedźwiedzia stojącego na dwóch łapach.

Symbol: Symbolem boga przyrody jest niedźwiedź. Kapłani noszą proste, brązowe szaty. Niektórzy kapłani zakładają skóry niedźwiedzi.

Zasięg kultu: Bóg przyrody czczony jest na całym kontynencie. Jego wyznawców jednak trudno spotkać w miastach. Także w królestwie Evineem jest ich mniej, gdyż popularniejszy tam jest jeszcze kult Natury.
Świątynie: Świątynie boga przyrody znajdują się zawsze poza osadami ludzkimi. Są zawsze wkomponowane w otoczenie, tak by zdawały się jak najbardziej naturalne. Wewnątrz wystrój jest raczej skromny. Przeważnie są to jakieś kwiaty, trofea myśliwskie czy drewniane lub kamienne rzeźby. Kapliczki to często mniejsze świątynie, lub sam posążek, drewniany lub kamienny, boga przyrody. Kapliczki w przeciwieństwie do świątyń można spotkać w niewielkich osadach a nawet w pobliżu miast. Zazwyczaj stoją blisko bram prowadzących do osady.

Przyjaciele i wrogowie: Wyznawcy boga przyrody sympatyzują z bogiem mórz, gdyż jest on odpowiedzialny za pogodę, która ma ogromny wpływ na przyrodę. Czasami wyznawcy tych dwóch bogów organizują wspólne święta, prosząc swoich patronów o pomyślność. Wyznawcy boga przyroda okazują otwartą wrogość każdemu kto niszczy przyrodę.

Dni świąt: Są cztery ważne święta które obchodzone są podczas przesileń i równonocy.

Przykazania: Najważniejszym przykazaniem jest dbanie o przyrodę. Wyznawcy tego boga nie mogą zabijać zwierząt dla przyjemności. Polowania dla skór lub jedzenia są dopuszczalne. Mają także obowiązek przeciwstawiać się każdemu kto świadomie zagraża przyrodzie.

Nazwa: Bóg zabójców i morderców

Opis: Bóg zabójców jest zakazany na całym kontynencie. Jego wyznawcy są ścigani przez prawo, a także przez zakony innych bogów. Dlatego każdy kto wyznaje tego boga nie obnosi się z tym i utrzymuje swą wiarę w tajemnicy. Wyznawcy są nieliczni, lecz dość dobrze zorganizowania w specjalne „komórki”. Działają one zupełnie nie zależnie, nawet czasem nie wiedząc o swoim istnieniu. Powodem jest strach przed wykryciem. Jeśli jedna komórka zostanie zlikwidowana jej członkowie nawet na torturach nie powiedzą niczego o innych wyznawcach. Bóg zabójców czasem jest zwany Bogiem Krwi, gdyż ofiary składa mu się właśnie z krwi. Najlepszą, na którą bóg najłaskawiej patrzy jest krew ludzka. Bóg zabójców chętnie obdarza swych wyznawców różnymi łaskami, jeśli tylko ci składają mu ofiary w tajemniczych i mrocznych rytuałach. Bóg zabójców na nielicznych pergaminach przedstawiany jest jako niewysoki szczupły mężczyzna o czerwonych oczach. Czasem na jego twarzy widnieje uśmiech, który ukazuje zęby i jego nieco zbyt długie górne kły.

Symbol: Symbolem Boga zabójców, jest czerwony sztylet otoczony cierniami. Kapłani noszą czarne płaszcze z czerwonymi kapturami.

Zasięg kultu: Bóg zabójców czczony jest przez nielicznych, którzy pragną zakazanego w zamian godząc się na przelewanie krwi. Lecz niemal w każdym zakątku kontynentu, a możliwe że Świata znajdzie się ktoś kto przeleje w jego imieniu krew.

Świątynie: Świątynie Boga zabójców są zawsze skrzętnie ukryte i wiedzą o nich tylko nieliczni. Dodatkowo by utrudnić władzom ich wykrycie czasem są przenoszone z miejsca na miejsce. Z tych powodów świątynie bardzo różnią się od siebie, lecz w każdej jest ołtarz. Wykonany może on być zarówno z drewna jak i z kamienia. Na nim to wyznawcy boga zabójców składają ofiary.

Przyjaciele i wrogowie: Jako, że Bóg zabójców jest zakazanym kultem, wszystkie inne kulty odnoszą się wobec niego wrogo.

Dni świąt: Nie ma z góry ustalonych dni świąt, choć wszelkie rytuały odprawiane są zawsze po zmierzchu.

Przykazania: Wyznawcy Boga zabójców nie mają specjalnych przykazań, mogą nawet kłamać jakiego są wyznania i wypierać się swego patrona. Dusza jednak każdego kto choć raz przelał krew dla Boga zabójców będzie należała do Boga Krwi.




Nazwa: Bóg rozkoszy cielesnych (specjalnie dla Axiu)

Opis: Bóg rozkoszy cielesnych to nie jedna osoba, lecz dwie – bliźniacy. Jeden ma płeć żeńską drugi męską. Zazwyczaj przedstawia się ich jako parę kochanków w miłosnym uścisku. Ich twarze są zasłonięte przez maski, jakie używa się na dworskich balach. Mężczyzna ma maskę fioletową, kobieta seledynową. Tak jak bóg zabójców jest on zakazany na całym kontynencie. Jego wyznawcami zazwyczaj zostają znudzeni arystokraci szukający ekscytacji w coraz to bardziej wymyślnym seksie. Lecz jest to kult, bardzo nieliczny, niewiele osób wie o jego istnieniu.

Symbol: Symbolem boga rozkoszy są dwie teatralne maski, jedna seledynowa druga fioletowa. Kapłani podczas rytuałów zazwyczaj są nadzy, malując swoje ciało na seledynowo i fioletowo.

Zasięg kultu: Jego wyznawcy rozsiani są po całym kontynencie, lecz jest ich niewielu.

Świątynie: Nie ma świątyń tego boga. Orgie ku czci boga rozkoszy można robić w dowolnym miejscu.

Przyjaciele i wrogowie: Jako, że bóg rozkoszy jest bogiem zakazanym, jego wyznawcy nie darzą się sympatią z innymi religiami.

Dni świąt: Nie ma wyznaczonych dni świąt. Każda pora jest dobra dla organizacji orgii.

Przykazania: Bóg rozkoszy cielesnych nie nakłada na swych wyznawców





Nazwa: Bóg podziemi (górnictwa)

Opis: Bóg podziemi jest najważniejszym krasnoludzkim bóstwem. Lecz nie tylko krasnoludy oddają mu część. Spora część społeczeństwa gnomów także wybiera sobie tego boga za patrona. Zarówno krasnoludy jak i gnomy w dużej mierze żyją pod ziemią, dlatego niemal codziennie proszą swego patrona o łaski. To właśnie bóg podziemi nauczył krasnoludy i gnomy życia pod powierzchnią ziemi, pokazując im podziemny świat. Bóg podziemi przez krasnoludy przedstawiany jest jako krasnolud o długiej siwej brodzie. Gnomy przedstawiają go jako starego, pomarszczonego i łysego gnoma, który jednak ma długie i zadbane wąsy. Zazwyczaj bóg podziemia ukazany jest ze sprzętem górniczym, jak drąży tunel czy opuszcza się na linie do niezbadanej jaskini.

Symbol: Symbolem boga podziemi jest wejście do jaskini. Kapłani ubierają szare szaty, często przyozdobione drogocennymi kamieniami, które jednak nie zostały poddane obróbce. Kapłani krasnoludzcy posiadają także laski. Są to długie najczęściej drewniane drągi, często wyższe od ich posiadacza, ozdobione jakimś drogocennym kamieniem czy rzadko spotykaną skałą.

Zasięg kultu: Boga podziemi wyznają jedynie krasnoludy i gnomy.  Tam więc gdzie znajduje się choćby najmniejsza społeczność któreś z tych ras tam z pewnością znajdzie się świątynia lub chociaż kapliczka boga podziemi.

Świątynie: Świątynie zawsze znajdują się pod ziemią. Zazwyczaj mieszczą się one w naturalnych jaskiniach, które tylko nieznacznie są poprawiane by wyglądały jak najbardziej naturalnie. Ściany są przyozdabiane sprzętem górniczym, zaś ołtarz tworzą trzy trony. Centralny należy do boga. W większości przypadków „siedzi na nim” posąg boga podziemi. Po jego prawicy może zasiadać tylko obecnie panujący król krasnoludów, zaś trzeci z tronów przeznaczony jest dla kapłana, który odprawia nabożeństwa.

Przyjaciele i wrogowie: Wyznawcy boga podziemi odnoszą się przyjaźnie do wyznawców innych krasnoludzkich i gnomich bóstw. Wrogo zaś odnoszą się do ras zielonoskórych czyli orków i goblinów.

Dni świąt: (trzeba będzie wybrać jakieś dni jak powstanie kalendarz, tak z pięć, siedem dni)

Przykazania: Wyznawcy boga podziemi mają obowiązek dbać o świat podziemny. Nie mogą niszczyć naturalnych jaskiń, nie mogą dopuści by jakiś korytarz groził zawaleniem. Mają też obowiązek walki z goblinami, które też zamieszkują świat podziemny lecz niszczą go i nie szanują.



Nazwa: bóg rzemiosła

Opis: Bóg rzemiosła jest najważniejszym bogiem w panteonie gnomów. Lecz swoich wyznawców ma także wśród krasnoludów. To przedstawiciele tych ras uważani są za najlepszych rzemieślników. Czy dlatego wyznają boga rzemieślników? A może dlatego że za patrona wybierają sobie takiego boga sprawia że w rzemiośle osiągają mistrzostwo? Tego nikt nie wie, lecz wielu sądzi, że chodzi tu bardziej o cechy charakteru. Bóg rzemiosła patronuje uczciwej, często ciężkiej pracy. Tylko gnomy i krasnoludy mogą wykonywać ją przez dziesięciolecia rozwijając swoje umiejętności, każdego dnia pracując z największym zaangażowaniem. Dla boga rzemieślników bowiem bardzo ważne jest by pracować uczciwie, rzetelnie i z pasją, za każdym razem starając się stworzyć przedmiot swego życia. Gnomy uważają, że to Bóg rzemiosła nauczył ich wszystkich rzemiosł. Był pierwszym rzemieślnikiem, dlatego przedstawiany jest jako stary gnom, pracujący w warsztacie rzemieślniczym najczęściej jako, jubiler, płatnerz czy kamieniarz, ponieważ właśnie w tych dziedzinach gnomy są najlepsze. U krasnoludów sprawa ma się nieco inaczej. Uważają bowiem, że Bóg rzemieślników, nie był pierwszym rzemieślnikiem, tylko wyjątkowym krasnoludem, który za swojego życia osiągnął mistrzostwo we wszystkich dziedzinach rzemiosła. Mistrzostwo to osiągnął tworząc Działo Swego Życia, czyli przedmiot idealny, doskonały. Dopiero gdy osiągnął mistrzostwo jako, jubiler, kamieniarz, płatnerz, kowal, szewc etc. stał się bogiem. By nie mógł już pracować stracił wzrok, od tego momentu mógł tylko nauczyć młode krasnoludy i przekazywać im swą wiedzę. W zależności od potrzeb przedstawiany jest jako rzemieślnik który na oczach ma zawiązaną przepaskę. Wyznawcami tego boga najczęściej zostają rzemieślnicy, którzy poprzez rzemiosło dążą do doskonałości.

Symbol: Symbolem boga rzemieślników są narzędzia rzemieślnicze. Kapłani zaś noszą białe szaty.

Zasięg kultu: Bóg rzemieślników czczony jest przez gnomy i krasnoludy. Jego wyznawców więc najwięcej jest w podziemnych twierdzach, lecz wielu jest też w ludzkich miastach wśród społeczności krasnoludzkiej i gnomiej.

Świątynie: Świątynie są bardzo różne architektonicznie. Gnomy budują je niewielkie, zwykle są to pomieszczenia znajdujące się przy warsztatach rzemieślniczych, w których rzemieślniczy odpoczywają w przerwach od pracy. Krasnoludy stawiają większe budowle, zwykle obok warsztatów w których na co dzień pracują kapłani. Świątynie są ozdabiane wytworami rzemieślniczymi, wykonanymi najczęściej przez kapłanów. Wizerunek Boga rzemieślników jest na suficie, by z góry mógł obserwować pracę i udzielać cennych wskazówek.

Przyjaciele i wrogowie: Bóg rzemieślników jest przyjaźnie nastawiony do innych krasnoludzkich i gnomich bóstw. Pewną pogardą darzy rzemieślników z innych ras, lecz rzadko dochodzi do poważniejszych konfliktów. Całkowity brak szacunku okazuje rasą które nie mają rzemieślników jak np. wietrzniaki. Uważając je za pasożyty.

Dni świąt: (Raz w tygodniu? Jakieś pomysły?)

Przykazania: Bóg rzemieślników wymaga by każdy jego wyznawca poświęcił się jednemu z rzemiosł. Dopiero kiedy osiągnie w nim mistrzostwo, stworzy przedmiot doskonały, będzie mógł zając się innym rzemiosłem. Nakazuje też pracować z pasją, starając się dążyć do doskonałości.




Nazwa: bóg wojny i myśli technicznej (wykorzystywanej w walce)

Opis: Bóg wojny, czczony jest przez krasnoludy. W przeciwieństwie do boga podziemi i boga rzemiosła, nie jest popularny wśród gnomów. Bóg wojny, czczony jest przez wszystkich krasno ludzkich wojowników. To w nim krasnoludy znajdują siłę by nawet w najgorszych momentach nie tracić ducha walki. Bóg ten od swoich wyznawców wymaga oddania i poświęcenia. Dla boga wojny nie liczy się dobro jednostki, którą czasami trzeba poświęcić, ważne dla niego jest dobro ogółu, czyli wszystkich krasnoludów. To on nauczył krasnoludy jak walczyć pod ziemię, jak pokonać przewyższającego liczebnie wroga. Pokazał, że żelazna taktyka i dyscyplina znaczy dużo więcej niż brutalna siła. Kapłani boga wojny SA dobrymi wojownikami, lecz jeszcze lepszymi strategami i dowódcami. Niektórzy zaś są biegłymi inżynierami, pracującymi nad nową bronią czy nowatorskim zastosowaniem już istniejącej. Bóg wojny przedstawiany jest jako stary krasnolud, ubrany w pancerz, który siedzi podpierając brodę na zaciśniętej pięści.

Symbol: Zaciśnięta pięść. Kapłani tego boga często noszą zbroje, na nie zaś zakładają czarne kaftany z czerwonymi wstawkami.

Zasięg kultu: Bóg wojny czczony jest przez krasnoludy, w każdej ich twierdzy znajduje się jego świątynia. W społecznościach krasnoludów żyjących w ludzkich osadach nie ma zbyt wielu jego wyznawców, lecz wielu krasnoludzkich najemników za patrona obiera sobie właśnie tego boga.

Świątynie: Świątynie boga wojny nie są otwarte dla jego wyznawców. Przypominają raczej twierdze z silnie strzeżonymi bramami. Wewnątrz znajduje się plac, lub duża sala, gdzie podczas świąt odprawiane są nabożeństwa. Na co dzień zaś wewnątrz świątyń kapłani i nowicjusze żyją szkoląc swe umiejętności bojowe, a także opracowują ewentualne scenariusze wojny. Kapłani inżynierzy zaś pracują nad nową bronią. Świątynie są pilnie strzeżone, tak by nikt niepowołany nie wykradł sekretów kapłanów. Oprócz sług boga spokój mają zapewnić liczne, na ogół śmiertelne pułapki.

Przyjaciele i wrogowie: Bóg wojny przychylnie nastawiony jest do innych krasno ludzkich bóstw. Lecz nawet w tym przypadku pozostaje nieufny a jego wyznawcy starają trzymać się pewien dystans.

Dni świąt: Bóg wojny czczony jest kiedy krasnoludy toczą wojnę. W czasach pokoju, oddaje mu się cześć raz w roku, dziękując za spokój.

Przykazania: Wyznawcy boga wojny są zobligowani do wykonywania rozkazów swoich przełożonych. Mają je wykonać nawet za cenę swojego życia. Kapłani ponadto nie mogą poddać się zielonoskórym.




Nazwa: Bóg jedzenia

Opis: Bóg jedzenia jest jedynym bogiem wyznawanym przez hobbity, które nie słyną z religijności. Kult ten nie posiada świątyń ani kapłanów. Niziołki modlą się do boga jedzenia jednak dość często, bowiem często przed czy raczej w trakcie jedzenia. Najgorliwiej zaś kiedy są głodne. Bóg jedzenia bowiem odpowiada za najważniejsza rzecz w życiu każdego hobbita, jedzenie. Nizołki więc dziękują za smakowite kaski, jak też złoże cza do swego boga, kiedy zjadły coś niesmacznego, lub błagają go o zlitowanie kiedy to są głodne. Bóg jedzenia rzadko kiedy jest jakoś przedstawiany, lecz hobbity wyobrażają go sobie, jako przedstawiciela swej rasy, który biesiaduje przy suto zastawionym stole, oczywiście zapraszając do uczty swoich wyznawców.

Symbol: Bóg jedzenia nie ma żadnego symbolu.

Zasięg kultu: Wyznają go jedynie hobbity. Najpopularniejszy jest więc w ich krainie na Wietrznych Pastwiskach.

Świątynie: Bóg jedzenia nie ma swoich świątyń.

Przyjaciele i wrogowie: Bóg jedzenia i jego wyznawcy są przyjaźnie nastawieni do wszystkich innych wyznań i wyznawców. (oprócz tych którzy próbują zabrać im ich ukochane drugie śniadanie)

Dni świąt: Smakowity tydzień, jest to święto które polega oczywiście na jedzeniu i trwa cały tydzień.

Przykazania: W zasadzie bóg jedzenia nie nakłada na hobbity żadnych przykazań, lecz przyjęło się, że jedzenie mniej niż trzech posiłków dziennie jest pewną obrazą boga, tak jak praca  tuż po jedzeniu…

Ostatnio edytowany przez Trebron (2012-05-22 12:21:08)